The Story Of My Wintercoat

Hâllooooo luitjes!
[Ja, ik gebruikte serieus het woord 'luitjes', reuzehip!]

Ik wilde jullie even mijn A-MA-ZING winterjas laten zien! Er zit eigenlijk een best 'grappig' verhaal achter, dat vast niet heel interessant is maar ik vertel het toch.

Dus, twee jaartjes geleden (januari, 2011) was ik met een vriendin in een klein winkelcentrum een beetje oliebollen aan het eten, sneeuwballen gevecht aan het houden en winterspullen (beenwarmers) aan het kopen. Op een zeker moment stapten we 'The Stone' binnen, waar ze o.a. DEPT (daar is mijn jas van), edc, Vero Moda en ONLY verkopen. Toen zag ik een of andere zwart-witte jas hangen en ik werd gewoon zó verliefd, dat, ondanks ik maar zo'n tien euro op zak had, hem gewoon moést passen.

Dus toen ging ik met mijn enorme rugzak, halfaangegeten oliebol onderdompeld in vettige poedersuiker en de 'kritische' blik van mijn vriendin de jas passen. En ja, het vreselijke gebeurde, hij zat perfect (nee hij was iets te groot, maar laten maar doen alsof hij als gegoten zat) en ik voelde me er geweldig in.
Jammer genoeg had ik net een paar dagen daarvoor net een nieuwe jas gekocht en daarbij kon ik van de prijs (€240) bijna een iPhone met abbonement ofzoiets kopen. Dus, dat werd hem niet. Als dramaqueen geborende, heb het hele jaar daarna nog verlangend gedacht aan die jas.

En na een jaar, een héél jaar, namelijk 12 maanden, op 7 januari 2012 (deze datum verzin ik hoor, het was wel ergens in januari), zag ik hem opnieuw weer hangen. En hij was afgeprijsd naar €100. Het was destijds een rib uit mijn lijf (toen had ik nog geen kleedgeld enzo, nu geef ik (iets té!) makkelijk €100 euro uit..) maar na het opnieuw weer passen, kon ik het écht gewoon niet laten.
Die dag had ik wederom te weinig geld bij me, dus ik vroeg met een rood bezweet hoofd aan de winkelier of ze de jas eventjes kon bewaren. Na wat gejammer, gedoe en gesmeek ging ze er eindelijk mee akkoord hem 5 minuten te reserveren.

Dus binnen die 5 minuten greep ik mijn tas bijelkaar, kocht ik nog even snel een sandwich en racede ik naar het ING filiaal dat zo'n 63,4 meter verderop zat. Paniekerig logde ik in op een soort bokserbalvormige computer. Natuurlijk was ik zo idioot om mijn telefoon te vergeten, waardoor ik geen extra geld naar mijn betaalrekening kon overmaken. Nóg paniekeriger vroeg ik met een hoog stemmetje aan de baliemevrouw of het ook zonder mobiel kon. Zij vroeg om een paspoort/ID/rijbewijs, maar die had ik niet bij me.
Na 0,34 minuten stond ik weer in The Stone. Na nog meer van dezelfde smeekroutine, wilde de verkoopster de jas nog wel een half uurtje achterhouden. In dat halfuurtje ben ik met mijn lichaam op adrealinegraad 8921798 naar huis gefietst, daar ben ik helemaal bezweet, rood en hijgerig als een speer geld gaan overmaken. Daarna ben ik (dit keer op sneakers, ik had eerst hakken aan en rennen met hakken is erg pijnlijk) weer naar The Stone gegaan om MIJN jas te kopen.
 Toen ik mijn pinpas in de pinautomaat stopte en op 'OK' drukte nadat het bedrag was verschenen, voelde ik me net iemand uit een film met een shopprobleem. Maar in de realiteit viel dat heel erg mee. Maar tegelijkertijd voelde ik me zo machtig. Mijn jas&ik waren nu voor altijd verenigd, niemand zou ons nog kunnen scheiden. Samen konden we de wereld aan.
Met mijn loodzware enorme shoppingbag ging ik vervolgens de wereld rond (= weer terug naar huis).

Dan was er nog een probleem, mijn ouders. Die zouden een kleine hartaanval krijgen bij het bedrag (daarvoor was het hoogste bedrag dat ik ooit helemaal zelf in één keer aan één ding had uitgegeven niet hoger dan €40 euro) en misschien zouden ze wel eisen dat ik hem moest terugbrengen. Daarom heb ik mijn jas serieus bijna een half jaar verstopt, in het achterste hoekje van mijn kast.
 
Toen ik mijn vriendinnen dit belachelijke verhaal vertelde, vonden zij allemaal dat ik het zo snel mogelijk aan mijn ouders moest vertellen. Dat vond ik diep van binnen ook, wat kon er nou gebeuren? Het was maar een jas.

Dus ergens in juni 2012 (ofterwel ver na de datum dat je items terug kunt brengen naar winkels), tijdens een shoptripje in Rotterdam met mijn moederfiguur, zei ik heel casual: 'Weet je, ik heb trouwens al een winterjas.' En in oktober 2012, liet ik hem eindelijk zien. En mijn moeder was er ook verliefd op.

Eind goed, al goed.


Maar echt waar, mijn jas is een soort aandrijving voor alles. Ik heb zo'n perfect beeld in mijn hoofd, ik in die jas, op New York Time Square, als een drukke PR Management-zakenvrouw. En die wil ik zo enorm graag nastreven! Dat betekent goede cijfers op school, NT profiel, economische studie, later in New York wonen en gezond blijven eten (om nog in de jas te passen). Raar dat ik mijn hele leven door 1 jas laat bepalen :).

Trouwens... voor de mensen die mij 'leuk' (=erg dramatisch) vinden schrijven, mijn schrijftip is: Probeer zoveel mogelijk onzinnige rare bijvoeglijknaamwoorden te gebruiken, en ik probeer mezelf altijd zo sukkelig en stom mogelijk neer te zetten.

Liefs,
Linda Ruan